bmbmblckshp

20th month.

December 11, 2010. Bukas.

20th month na ng pagmamahalan namin ni Simpoy ko. Sa kabila ng madaming tampuhan at away, nananatili pa rin kaming masaya. Para bang may kadenang hindi maputol-putol sa aming dalawa. Wala sinumang makakahadlang sa amin. Kahit ang pisikal na anyo, hindi kami kayang paghiwalayin. Kahit na ang nega na ugali, hindi kami kayang kalasin.

Nagpapasalamat ako sa Diyos dahil sa dami kong kahinaan at imperfections, may binigay Siyang taong makakaintindi sa akin bukod sa aking mga magulang. Taong hindi ako iiwan kahit na corny ako, kahit na tampuhin ako at kahit na hindi ako kagandahan (para sa akin). Pero para sa kanya, ako ang pinakamaganda. Talagang nakakabulag ang pag-ibig. Pero sinabi nya ang "Ang ganda ng baby ko." nang may katotohanan at buong loob. Totoo sya sa sarili nya nang sinabi nya yon. Pero hindi mahalaga 'yon. Ang mahalaga, siya. Siya ang mahalaga para sa akin.

Madami kaming pinagdaanang problema. As in, madami. Pero nalampasan namin iyon nang hindi bumibitiw sa isa't isa.

Pagdating sa lovelife, wala na talaga akong mahihiling pa. Kung meron man, iyon ay ang makasama sya through eternity. Masaya ako sa kanya. Masayang-masaya.

Simpoy, salamat sa pagtanggap mo sa akin. Hayaan mong suklian ko ng soooobrang daming pagmamahal ang lahat ng iyon. Walang iwanan!

PS: corny lang talaga ako.

tears and hugs

pumunta si Sim dito sa bahay kanina. Mga 8:15 na nang maisipan nyang umuwi. Lumabas na sya ng pintuan. Nagsuot sya ng sapatos nya sa loob ng maliit naming gate. Nagsalita sya. Sinabi nya ang mga hinanakit nya sa akin, sa pamilya nya, at maging sa sarili nya.

Magkausap kami habang ako'y nasa loob ng bahay at sya naman nasa loob pa ng gate. Screen door lang ang pagitan namin kaya nakapag-usap pa kami.

Maya-maya, lumabas na ako para hindi na kami mahirapan. Sumandal ako sa dingding. Nagsalita sya ulit. Nahihiya ako sa mga sinasabi nya. Pakiramdam ko, ang sama-sama ko sa kanya dahil sa mga nagawa ko sa kanya. Pero tinanggap ko 'yon dahil aminado naman ako.

Nagsimula nang mamuo ang luha sa ilalim ng mata nya. Niyakap ko sya.

Wag kang umiyak, Sim...

Feeling ko wala akong kwentang tao...

Wag mong sabihin yan. Importante ka sa akin. Mahal na mahal kita...

Tumulo na luha ako. Naramdaman ko ang bigat ng dinadala nya. Naaawa ako sa kanya. Ayaw ko na umiiyak sya. At first time ko syang nakitang umiyak. Kahit ganon, hindi ako na-turn off dahil umiyak sya. Tama lang yon. May emosyon naman din ang mga lalaki kaya may karapatan din silang umiyak. Hindi porket umiiyak ang isang lalaki eh bakla na.

NIyakap ko lang sya ng niyakap. Hinawakan ko din ang kamay nya para ma-comfort sya.

Kumuha ako ng upuan para naman makaupo kami. inakbayan ko sya. Sa mga oras na yon, gusto kong ipadama sa kanya how much I care. Balewala na sa akin ang mga dumadaang tao sa harap ng bahay namin at makita nila na umiiyak kami at yakap ko sya.

Mayamaya, dumating na si daddy. Nakita akong luhaan at si Sim naman, nakatakip ng bimpo yung mukha. Sabi ni daddy..

Oh anu yan? Bakit nag-iiyakan kayo? May maitutulong ba ako?

Wala po daddy. Ok lang po.

Hinihimas ko ang likod nya para gumaan ang pakiramdam nya.

Sana nandito ka na lang lagi sa bahay...para kasama din kita lagi.

Nung dumating na oras na uuwi na sya, parang ayaw ko pa. gusto ko nasa tabi ko lang sya. Pero pailangan n nyang umuwi dahil gabi na. Papagalitan sya kapag nahuli sya.

Siguradong ok ka lang? Nag-aalala ako sa'yo Sin eh.

Ok lang ako. Kaya yan. *hug* i love you..

I love you din...

Habang naglalakad sya palayo, nakatingin kami sa isa't isa..

my pet, kumang

He is just a little crab in a shell. Some call it "umang".

Last August, my little sister brought an "umang" to our home. She just found it on the street. She took it.

I asked her if she wants to give it to me. She agreed.

I'm not good in naming something so I named the umang "kumang".

Sobrang napamahal na ako sa kanya. Even my mommy and daddy loved him. We treat him as our baby boy.

Here's his picture.

He's so cute.

We all know that everything has its end.

This morning of October 13, 2010 on estimated time of 6:58 am, my younger sister texted me na lumabas na si kumang from his shell. She told me that he looked like dying. After reading that text message, my eyes started crying. My eyes are filled with my tears. All the time in my school, I prayed a lot and cried. I didn't stop texting my younger sister, asking about kumang. I'm so worried about him.

"Wag mo akong iwan kumang. Love na love kita." I kept myself in saying these words.

My classmates asked me why I'm crying. I told them that kumang is dying.

11:23 am.

My sister texted me.

"Ate, wala na si kumang..."

I was shocked on what I've read. I burst into tears. I can't believe that kumang has left us.

That time, I want to went home but I can't because I have some school works to finish. I just cried and cried. I tried to stop from crying but i can't. Everytime na naiisip ko sya, I cry.

Here's my classmates again, asking why I'm crying.

"Patay na si kumang. Yung alaga ko." sabi ko.

Some chuckled and some comforted me.

"Ang babaw mo naman."

"Dahil lang doon?"

That response irritated me. They didn't understand what I feel.

Dahil lang ba sa maliit na nilalang lang sya? Dapat lang na iyakan ko sya kasi love ko sya at minsan sya yung nagpapasaya pag mag-isa lang ako sa bahay.

Emman told me that I'm a person with "pusong mamon". Yeah, he's right.

Buti na lang, I have av video of him. I recorded this video while waiting my time to leave our home to go to school. I played with him.

I'll miss how he walk, run (not that fast but he's cute when "running") and how he climb everywhere in our home.

I'll miss how he hug us. Paano? Iniipit nya yung tela ng damit namin by his "sipit" sa kamay. Oh oh, that makes me smile.

I really really love kumang...so much! I'll keep his shell for remembrance. He's always in my heart.

how much I love him?

Maraming magtatanong sa akin kung gaano ko kamahal si Sim. Sa bawat tanong nila, isang ngiti lang naisasagot ko sa kanila. Siguro kaya ngiti ang sagot ko sa kanila dahil siya ang dahilan ng kasiyahan ko, sunod sa pamilya ko. Pero hindi lang doon masusukat ang pagmamahal ko sa kanya. Ewan ko ba. Hindi ko alam.

May quotation nga na...

"Words are not enough to define love."

Oo nga naman. Kahit sabihin ko sa iba na mahal na mahal ko siya, hindi iyon sapat. Kahit na sabihin ko sa kanya na sobrang mahal ko s'ya, hindi pa rin ito sapat. Gusto kong sabihin sa kanya kung gaano ko sya kamahal. Pakiramdam ko, wala pa sa kalingkingan ng mga salitang "mahal na mahal kita" kung gaano ko sya kamahal.

Sa tuwing kasama ko siya, hindi lang masayang-masaya ang nararamdaman ko. Sa tuwing may tampuhan kami, hindi lang bagabag na bagabag ang nararamdaman ko. Kapag may ginawa siyang ayaw ko tapos maiinis ako, saglit lang at humuhupa agad ang inis ko. Lalo na pag nakakatanggap ako ng yakap mula sa kanya, parang mas cloud 9 pa sa cloud 9.

Kapag uwian na at sabay kami umuwi, parang ayaw kong humiwalay sa kanya. Imbis na una syang bababa sa akin, sumasabay pa sya sa akin sa bababaan ko kaya medyo napapalayo sya sa dapat nyang babaan. Sa mga oras na nakababa na kami ng bus, parang ayaw ko muna syang paalisin sa tabi ko kahit na halos buong araw na kaming nagkakasama. Hindi ako nagsasawa. Hindi ako nagsasawa na kasama sya kahit na may mga oras na magkasama kami tapos walang salitang lumabas sa bibig namin. Sabi nga sa kanta, "you say it best when you say nothing at all".

Minsa nga may pinasa syang text na gawa nya para sa akin.

Gaano ko ba s'ya kamahal?

Di ko nararamdaman ang takbo ng oras 'pag kasama ko s'ya.

Di ko naririnig ang sermon ni mama 'pag galing ako sa kanila.

Nako-comfort ako 'pag sumasandal sya sa akin.

Nawawala ako sa sarili ko 'pag

Feeling ko sinasakluban ako ng langit at lupa 'pag nagtampo s'ya sa akin.

Kahit anong paraan gagawin ko magtext lang s'ya sa akin.

Isang oras pa lang s'yang mawala, miss na miss ko na agad s'ya.

Wala akong ganang kumain 'pag di ko ramdam ang presensya nya.

Lumalawak ang isip ko 'pag naiisip ko ang kinabukasan naming dalawa.

Natuto akong mangarap para sa minamahal ko at 'di lang para sa sarili ko.

Nalaman kong may kulay pa din ang buhay dahil nand'yan s'ya.

Kung tutuusin, 'di naman 'to ang dahilan...

Kasi kahit mawala man ang lahat ng dahilan na ito, mahal na mahal pa din kita.

At wala sa dictionary ko ang salitang "ayoko na" dahil 'di ako magsasawa sa'yo.

Kahit na medyo korni na ang dulo, sobra akong natuwa sa ginawa nya. Naisip ko na napakaswerte ko dahil may Sim ako sa buhay ko. Kahit na hindi ako kagandahan, alam ko na may tunay na nagmamahal sa akin sa kabila ng kahinaan ko.

mahal na mahal ka ni Vanezza Astilla, Rone Adam Mateo. :)

tears of happiness.

Uwian na. Sabay kaming umuwi ni Sim.

Naglakad papuntang SM Manila para dumaan lang. Naglakad papuntang LRT.

Sa mga oras na 'yon, parang ang ganda ng lahat. Siguro dahil kasama ko sya. Pero iba talaga ang mga oras na iyon.

Umakyat na kami ng hagdan para mag-abang ng tren na sasakyan. Niyakap ko sya. Ngumiti.

Mahal na mahal kita.

Dumating na ang tren. Sumakay na kami. Naka-tayo lang kami dahil wala nang maupuan. Maya-maya, nilagay nya ang isang earphone nya sa tenga ko. Rock yung tugtog. Hindi ko alam ang title dahil hindi naman ako nakikinig ng rock. Pero nakinig pa rin ako.

Pagkatapos ng ilang minuto, iniba nya ang tugtog na aming pinapakinggan.

Hinayaan ko na lang.

Itong kanta na ang tumugtog.

Bumulong sya sa akin habang intro pa lang ang tumutugtog...

Para sa'yo.

Napatingin ako sa kanya. Napangiti. Inaabangan ko na lang ang boses ng kakanta na magsimula. Dahil sabi nya na ang kanta na 'yon ay para sa akin, pinakinggan ko ito nang mabuti.

"Lagi na lang tayong nag-aaway
Kahit di dapat pag-awayan
Tuwing ika'y lumuluha ako'y nasasaktan
Pag nakikita kang ganyan
Sige na, tahan na, dahil mahal na mahal kita
Ikaw lang kasi, maniwala ka..."

Nang narinig ko na ang lyrics na 'yan sa kanta, napatingin ako sa kanya. Bumaling ako agad ng tingin. Napatingin ako sa labas ng tren. Naluluha na ako. Pinipigilan kong tumulo yung luha ko. Pero hindi ko nagawa.

Yumuko na lang ako para hindi nya ako makitang naluha baka kasi mag-alala sya...baka isipin nya na malungkot ako.

Pinunasan ko nang pa-simple ang mga luha ko.

Nasa EDSA na kami. Lumabas na kami ng tren.

Inaantay ko sya dahil nahuli sya sa paglabas.

Ang tagal nya...

Tumingin ako sa likod.

sa kaliwa...

sa kanan...

wala s'ya!

Nagtatago pala sa isang poste.

Ngumiti sya sa akin. Ako naman, naluluha pa rin.

Naiiyak ako! Waaaa.

Bakit?

Wala.

Bigla nya akong niyakap.

Bumaba na kami at naglakad.

Bakit ka umiyak?

Wala 'yon. Masaya lang ako.

Hindi eh.

Hindi naman lahat ng malungkot eh umiiyak.

Bakit nga?

Wala po! *ngiti*

Ayaw mo mag-share ng feelings mo sa akin.

Feelings ko? Masaya ako. Ang ganda ng kanta! Naiyak ako.

Para sa'yo 'yon, baby...

...dinownload ko pa 'yon para iparinig sa'yo.

Napangiti ako.

Mahal na mahal kita...

Mahal na mahal din kita.

Hindi po kita iiwan.

Ikaw lang ang nais kong makasama
Wala na kong gusto pang balikan
Kahit ako'y papiliin ikaw ay umasang
Gusto kong makapiling

Pagkatapos ng isang buwan ng buhay kolehiyo...

Masasabi kong nag-aaral akong mabuti dahil:

Lagi akong puyat...kaka-aral, hindi kaka-internet.
Tinutubuan ako ng mas madaming pimples. tsk!
EYEBAAAAGS!
at...pumapayat daw ako

Pansin naman na hindi ko na masyadong naa-update ang blog ko dahil kita mo naman yung gap ng date ng post na ito at sa last blog post ko. Hindi ko na rin nababago yung itsura ng blog ko. Pakiramdam ko nga eh wala na akong balak baguhin pa ito. Tinatamad na ako pero ginaganahan akong mag-aral. Alam nyu naman dahil sa inspirasyon ko. Kilala mo na yun, 'yun eh kung nabasa mo na yung ibang blog post ko. Hahaha.

Masaya naman ako sa unang isang buwan ko sa college. Pansin ko na improving ang mga drawings ko ngayon. Medyo hirap pa rin ako sa pag-ssip ng concepts para sa mga artworks na gagawin namin.

Alam ko naman na matututo ako ng lubos dahil TUP ang pinapasukan ko at nag-aral ako para matuto...nag-aaral nang mabuti.

Hanggang dito na lang muna ako. Gagawa pa ako ng artworks ko. Kung mabibigyan ako ang free time, gagawa ako ng webpage kung saan ipo-post ko lahat ng artworks ko. Maaaring kulang ang malalagay ko dahil pinasa ko na sa mga professors ko.

Paalam! Goodluck sa ating lahat na nag-aaral. Mag-aral tayong mabuti! :)

unang linggo ng pasukan.

Eto na. Lumabas ang "excited version" ko nung pasukan na.

Sa gabi bago ang araw ng pasukan, nag-set na ako ng aking alarm clock sa cellphone ko ng "3:30". Ang aga, 'di ba? Asahan nyo na iyan sa mga taong excited, lalo na ang mga "first-timers".

June 15 na. Pasukan na! Nauna pa akong nagising sa alarm clock ko. Grabe. Nasobrahan talaga ako ng pagka-excite kaya ni-reset ko ang alarm clock ko. Plus 10 mins. pa. Eh 'di 3:40 ako gigising. Balik tulog ako. Pero hindi nangyari 'yon! Nag-iisip isip na ako kung ano ang mga mangyayari sa araw na haharapin ko.

Sabay kami papasok ng TUP ni Sim. Excited ulit. Kinikilig pa.

Kaso...

Kasabay kong umalis ang tatay ko. Sumakay na kami ng bus. Nag-aalala na ako. Hindi ko makakasabay si Sim! Kinukulit ko ang tatay ko. Pero nanahimik na din ako dahil may tiwala ako sa tatay ko. Hindi nya ako bibiguin. Naks.

Umaandar na ang bus. Vrooooooom! Malapit na kami sa meeting place SANA namin ni Sim. Bumagal ang takbo ng bus. Mukhang dadakot ng pasahero. Ginala ko na ang paningin ko. Nagbabakasakali na makita siya. Pumunta naman ang tatay ko sa tabi ng driver at nakiusap ng kung alin. Yumuko na lang ako nang maramdaman ko na umaandar na ang bus. Naiiyak na ako.

"Sim! Sim! Dito!", sigaw na tatay ko.

Nabuhayan ako ng loob. Bumilis ang tibok ng puso ko. Medyo hinabol ni Sim yung bus. Wow. Parang telenovela lang.

Sa wakas, nakasakay na kami ni Sim sa iisang bus. Nakaupo lang ako. Silang dalawa ng tatay ko eh nakatayo lang. Puno na kasi ang bus.

Second ride na. Lakad kami papuntang LRT.

"Bam, ang bag mo, wag mong ilagay sa likuran mo at baka nadukutan ka. Baka pag tingin mo wala nang laman ang bag mo."

Ilang beses iyang sinabi ng tatay kong maalalahanin simula pa noong mga isang linggo bago ang pasukan. Hanggang sa paglalakad namin sa kalye ng Maynila. Naiinis naman ako kasi mahirap maglakad ng may mabigat na bag na nakatapat sa harap ng binti mo. Sagabal!

Humiwalay na ang daddy ko noong nakarating na kami sa LRT. Para akong promdi na walang kaalam-alam kung magkano ang pamasahe sa LRT, kung ano ang sasakyan, kung saan bababa.

Eto na, nasa LRT na kami ni Sim. Ang hirap makipagsiksikan sa mga taong nagmamadali at nag-uunahang pumasok ng tren. Siksikan pa kaya naalala ko 'yong paboritong sabihin ng tatay ko sa akin: "Bam, ang bag mo, wag mong ilagay sa likuran mo at baka nadukutan ka. Baka pag tingin mo wala nang laman ang bag mo."

Kabado na natutuwa na kinikilig ako habang sinusuyod namin ni Sim ang daan mula United Nations Ave. hanggang sa makarating ng TUP.

Kabado.

Hindi ko kasi kilala lahat ng tao sa TUP. Siguro, may ilang kilala ako pero konti lang. Kabado rin dahil hindi ako "social butterfly". Hindi ako magaling makihalubilo sa mga taong hindi ko kilala. Hindi ako madaldal. Mahiyain ako.

Natutuwa.

Fine Arts kasi ang gustong gusto kong course ko pag college. Muntikan pang mag-Chemical Engineering ako sa kadahilanang gusto ng aking ama na ipagpatuloy ang negosyo nya. Isa pa, wala akong nakitang salitang "Mathematics" sa schedule ng klase ko.

Kinikilig.

Dahil nasa iisang unibersidad kami ng taong mahal ko. Sabay kakain ng lunch. Sabay kaming papasok ng TUP at uuwi. Sabay na maglalakad. Sabay na maghahabol ng bus. Basta. Magkasama kami sa lahat.

Madami akong naranasan sa unang linggo ko ng pasukan.

Noong second day ng pasukan, hindi ko kasabay si Sim na pumasok ng TUP dahil medyo tanghali pa pasok nya at ako naman, maaga pasok ko. Kinakabahan ako dahil ako lang mag-isang sasabak sa paglalakbay sa lugarna hindi ako pamilyar.

Nakasakay ako ng jeep. Diretso na daw iyon sa TUP, i mean, madadaan ng jeep ang TUP. Galing ang jeep dito lang sa amin. Kaya tipid sa pamasahe! Kaso nga lang, magka-problema ako.

Lumagpas ang jeep sa bababaan ko sana. Iba kasi ang dinaanan kaya lumagpas ako. Ginawa ko na lang eh lakarin pabalik. Sa hindi inaasahang pangyayari, hinabol ako ng isang baliw na naka-upo sa may gilid ng Manila City Hall. Tumakbo ako. Hindi naman sa nandidiri ako dahil nga sa pulubing baliw s'ya. Nadala lang ako ng takot, siguro. Ok na rin. Napabilis ang pagdating ko sa TUP.

Isa sa nahirapan ako sa "buhay bagong estudyante" ay ang makilala at maka-usap ang mga bagong kaklase. Buti na lang, halos lahat ng nakilala ko eh sila ang nag-approach sa akin. Una, dalawa lang nakilala ko sa room. Hahaha. Kawawa naman ako. Noong mga susunod na araw, dumami na sila.

Iisa lang naman kasi ang hilig ng halos lahat sa amin: ang pagguhit. Nakakatuwang isipin na lahat ng kasama mo sa isang classroom ay kaparehas mo ng gustong mangyari sa buhay. Lahat sila nakaka-relate sa mga bagay na meron at gusto mo.

Dahil katabi lang ng TUP ang SM Manila, lagi akong nandoon at lagi kong kasama si Sim. Minsan, doon kami kumakain ng lunch, pero hindi kami bumibili ng pagkain doon. May baon kami! Aircon lang habol namin. Sabi rin ng mga professor namin, lalo na 'yong prof. namin sa History of Arts, na dapat lagi kaming nasa mall. Hindi para gumastos ng sankatutak na pera kundi magmasid sa lahat ng nakikita namin doon dahil ANG LAHAT NG BAGAY AY MAY ART.

Homeworks? Research? Hindi 'yan nawala sa unang linggo ng pasok namin. Sangkaterbang research ang research na binigay agad sa amin. Unang patikim. Paano na kaya pag tumagal na ang klase? Kaliwa't kanan ang mga gagawin. Buhay college talaga.

Haaaaay. Goodluck na lang sa akin sa buong taon ng pasukan. Sana maka-graduate ako ng walang problema at maraming natututnan. :)

much awaited.

Sa wakas at sa martes na ang pasukan. Ang bilis din ng araw. Sobrang excited pa naman ako. Pinagpilitan ko talaga sa sarili ko na noong June 7 pa yung pasukan. Nung nalaman kong June 15 pa pala, parang na heart-broken ako. Halos nawasak ang mundo ko. Pero hindi pa rin nawala ang excitement.

Sa linggong ito, tinahi ko ang mga butones ng uniform ko. Natatakot ako kasi baka matupol sila. Paano kasi noong nilabhan namin yung mga uniform ko, tumalsik yung isang butones. Kinabahan ako. Pagkatuyo ng damit, tinahi ko sya agad.

Kapatid: Ate, masyado ka namang excited.

Ako: Bakit naman?

Kapatid: paano kasi, tinatahi mo yung uniform mo.

Ako: Ano naman ang nakaka-excite dun?

Kapatid: gusto mo kasi perfect lahat sa pagpasok mo.

Naisip ko, hindi rin! kahit tahiin ko pa ulit lahat ng uniform ko eh hindi pa rin siguradong perfect ang pagpasok ko. Bakit?

Maaaring maligaw ako sa papasukan ko
Maiirita ako dahil maaga ang pasok at tayuan sa bus.
Nakakakaba ang mga bagong kaklase at profs.

Ilang tulog na lang pasukan na. Hindi pa rin ako nakakabawi ng tulog. Panigurado tutubuan ako ng pimples at magmumukhang mangkukulam na ako dahil sa araw-araw na puyat. Tama na. Ang OA.

Ngayon pa lang nakalagay na lahat ng gamit ko sa bag ko at plantsado na ang mga uniform kong apat na pares.

Fakebookers

I have this written in my notebook cover. Hahaha. My notebook's design. It's kinda cool so I bought it. I just want to share it in this. This made me laugh. XD

This is all about the social networking personalities.

The Paparazzi

Tag. Tag. Tag. Paparazzis tag EVERYONE. No one and no photo is spared, whether it's you looking like a rock star or a hangover-ed you puking your guts out. Not even the shiny, oily faced pics are safe, nor the shut eye shots. How now do you explain the "study group" in a bar with booze all around?

The Filterless

Do we really need to know that you are on your way to buy constipation meds because th last time you took a dump was 2 weeks ago when you excreted that reddish brown dragon-shaped poop? Please, all boundaries of privacy are breached with these too-much-information updates. Uhmmm, thanks for sharing, but please just keep it to yourself.

The Pseudo-Mysterious

"Someday, you'll see..." "And the circle is complete" "I I days!" The Pseudo-Mysterious go for the mysterious and attractive image but end up being merely non-sensical and IRRITATING. Beware, these lines are a ploy to get your attention for you to comment back.

The Herald

Also known as the "Town Crier", the Herald is the reason why most of us learn of breaking news through online social networks, not legitimate news media. In their rush to trumpet the news, these people have at one time or another, "killed" celebrities, "broken up" couples, etc.

The Ghost

Despite being rarely visible online, without any status updates, no messages on people's walls, and no photo uploads, the Ghost will surprise you by mentioning your recent update or your tagged picture. They are creepily up-to-date with your posts. Also known as "Peeping Tom".

The Gamer

The updates and invites to MafiaVille from the Gamer is never ending. There is no game nor quiz nor meme this person has passed on. The Gamer is usually the addictive personality type.

Ken Nutspel

Yes, the number of characters for posting is limited, but "out" and "owt" have the same number of charaters, so does "hello" and "helow". The keyboard has all letters, including the vowels. Pleez, stup tortring us wit d misin letrs. U jaz mek urslf sound stoopid.

The Autobiographer

"Just woke up". "took a shower". "Brushed my teeth". "Had a bacon for breakast". "Traffic on the road". Sibling of the "Filterless", the Autobiographer, just has to broadcast each and every detail of his day to all his 400+ friends. No action is too mundane for anyone to miss.

Poor Baby

The Poor Baby, also known as the "Sympathy-Baiter", writes pitiful posts in hopes of baiting concerned responses. "Could really use some good news right now" "Feeling down and out today." "Sad..." The pleas for attention are signs that these self-pity-ers should be avoided like a plauge. The Poor Baby is a close cousin of the "Pseudo-Mysterious".

The Rash

The Rash will follow you around and comment on EACH AND EVERYTHING that you do or say. It doesn't matter whether a comment is necessary or not. These people just need to have a say and the last word on everything.

The SuperFan

The SuperFan clogs up one's newsfeed with multiple daily updates of what he has become a fan of in the last hour. "became a fan of sneakers", "became a fan of the SuperFan", "became a fan of rice". ANNOYING. We get it, you're a Superfan. Do we really care?

The Politician

On average, one has 120 friends on a social networking site. Ok, social butterflies might probably have 300 to 400 friends. But, hello? 1,000 friends? Unless you're the mayor or a showbiz celebrity, no one has that many friends. The Politician accumulates most of his "friends" by going thru other's pages and "friend-ing" perfect strangers. Also called "Friend-Padder" or "Friend Addict".

So, sino ka sa kanila? hahaha.

Kung ako ang tatanungin, ako si The Politician at si The SuperFan. :D

Source: Stradmore Notes. :)

sulat para sa blog.

mahal kong blogger,

kamusta ka na? Ilang linggo rin kitang hindi nakita! hindi ko na rin ma-retoke ang itsura mo. kahit ganun man, maganda ka pa rin sa akin. malapit na pala pasukan namin. baka hindi kita lalong makita at masabihan ng mga masasaya at malulungkot na pangyayari sa buhay ko. wag lang mag-alala, mukha namang mag-eenjoy ako sa pasukan dahil college na ako! at ang course ko pa eh gustong gusto ko.

maraming bagay na akog hindi nasabi sa iyo. sa linggong ito, sobrang saya ko. pumunta sya dito sa bahay nung lunes tapos pumunta din ako sa bahay nila. kumbaga, puntahan lang kami. sino sya? alam mo na yun. hahaha.

nagcommunity service pala kami nung sabado [may 15, 2010]. nagtanggal kami ng mga bwisit na campaign posters na yan na sobrang hirap tanggalin dahil glue ang ginamit na pandikit. sana nag-tarpaulin na lang sila. hahaha

sobrang inatake ako ng kasipagan nyun, matagal na nabilad sa araw at naka-inom ng 5 bote ng coke. ayos! wala kaming dalang tubig eh. kahit bata, tumulong sa pagtanggal ng posters. nakakataba ng puso. puro cholesterol na.

hanggang dito na lang. pasensya ulet!

-ako.

enrolled na si bambam.

Sa wakas, pagkatapos ng dalawang araw na pagsugod sa TUP, natapos na din ang nakapa-habang proseso sa pag-eenroll. Sa totoo lang, hindi naman sya ganun ka haba. Humaba at tumagal lang dahil sa milya milyang pila. OA? Oo. T_T

Kanina, bumalik kami ng aking mommy sa TUP para magpa-picture para sa ID, kumuha ng library card at para magbayad ng tuition fee.

Sobrang init kanina. Walang hangin. Pakiramdam ko niluluto ako ng buhay. Parang gusto ko nang lumapit dun sa sprinkler ng damo at magpakabasa. Nakakainis.

Nakita ko ulit ang aking naging kaibigan kahapon. Si Julius Christian. Ganda ng pangalan nuh? Kaso vaklushi sya. Sayang nga eh. Ang gandang lalaki pa naman. Hahaha.

Schedule ko? Ayun, may pasok ako ng linggo. Umaga pa, kaya hindi ako makakapagsimba. Nakakalungkot naman.

'Yan ang registration form ko. Proud ako. Isa sa ikinatutuwa ko sa schedule at sa subjects ko eh WALANG MATH! Yeaaaaaaaaah!

Hanggang dito na lang. Lalo akong na-eexcite eh. :D

Excited na ako sa pasukan. Pramis.

sa darating na pasukan...

Ewan ko ba kung bakit nae-excite ako sa darating na pasukan. Siguro dahil college na ako at sobrang challenging ang buhay college! Nag-simula ito nang malaman kong pasado ako sa school na aking napupusuan...ang TUP. Isa pa, nae-excite ako dahil ang kukuning kong kurso ay yung kurso na gusto ko simula nung 2nd year highschool pa ako. Ewan ko din kung bakit parang nagustuhan ko ang Computer Engineering. Kumbaga, parang nag-two-time ako. Anu daw? Pero bumalik pa rin ako sa pinakamamahal kong Bachelor of Fine Arts Major in Advertising. Wow. Ang haba.

Naisip ko noong mga nakaraang araw kung bakit talaga ako nasasabik sa pasukan. Gusto ko lang talaga malaman kung bakit...dahil ang lahat ng bagay ay may dahilan. Ugh. Baliw.

Ito na nga ang aking mga naisip kung bakit gusto ko nang pumasok:

Una sa lahat, bagong school ang papasukan ko.

Take note! Unibersidad na papasukan ko. Hindi lang "school", as in university! Unang impression ko sa mga unibersidad ay: malaki at malawak. 'Yon lang. Nasabi din ng utak ko, "siguro, mga bigatin ang mga tao dun!". Naaalala ko noong unang tapak ko nung 1st year highschool ako. Naligaw ako sa buong campus. Hindi ko mahanap ang classroom ko nyun. Buti na lang kasama ko ang aking kababata. Na-late pa kami sa first subject namin. Good start? HINDI.

Sana lang talaga hindi ulit mangyari iyon pagpasok ko ng kolehiyo. Nakakahiya.

Halos lahat ng gamit ko ay bago.

Oo. Halos lahat lang. Bakit? Akin na lang iyon. Hindi naman kami ganon kayaman para maging bago lahat ng gamit namin sa bawat pasukan. Kahit ganun, nae-excite pa din ako. Walang makakapagbago ng aking nararamdaman! Lalo na't gagamit na kami ng canvas sa painting, iba't ibang klase ng brush, T-square, oil pastel at totoong water color...yung pang painter/artists talaga! Astig! Mukha nga lang mamumulubi ako sa presyo. Pero ayos lang! Mabibilhan dina ko ng bagong bagpack. Wow! Dagdag collection! :)

Astig ang uniform ng mga BFA students ng TUP.

Sabi nila ang uniform ng Fine Arts students sa TUP eh parang chef ng Chowking. Oo, medyo lang naman. Kulay maroon kasi. Pero naa-astigan ako! Parehas sila ng Architecture. Yahoooo! Gusto ko nang makasuot ng ganun!

Higit sa lahat...makakasama ko siya sa school!

Schoolmates kami! At parehas pa kami ng uniform. Hahaha. Kinikilig ako. Sa ngayon, iniimagine ko na kasama ko siya pumunta ng school, kasabay ko din pauwi...haaaay. Tama na. Kinikilig na ang lola.

Ano kaya ang feeling na araw-araw eh gigising ka ng maaga, maghahanda papunta ng school, makikipagsiksikan sa mga tao at sasakay ng bus...at maglalakad sa Manila?

Para sa akin, kakaiba 'yon! First time kasi. College na ako...sa pasukan.

Sana nga lang hindi ako magsawa na gawin iyon aaw-araw...dahil kasabay ko naman siya..sana! Kilig ulit. Tama na.

Paano naman ang iniwan kong school noong highschool?

Balak kong dumalaw doon suot ang aking uniform...hindi para magmayabang. Para wala lang, trip lang namin ng bestfriend ko na mag-aaral sa La Salle..tapos kakain kami ng favorite naming kalamares na tinitinda sa tapat ng campus namin...at ang malamig na shake!

Tititigan namin ang buong campus, ang mga building, mga building na tinatayo pa lang, mga dating schoolmates namin na gumagala, mga teachers namin na ininis namin, at sina Manong Guard na nahirap pakiusapan pag gusto mong lumabas ng campus para lang magpa-photocopy ng lecture ng kaklase ko.

Haaaaay. Goodluck na lang sa akin sa darating na pasukan. Sana maka-adjust ako agad at makakuha ng mga kaibigan...'yon pa naman ang aking kahinaan - ang makihalubilo.

Isang buwan na lang, hello college life!

35 reasons why I love you more than my life

You're always approaching me.
You made me feel I have sense of humor.
You made me happy as I hold your hand.
You help me carry my burden.
You made me smile from my heart and not by my humor.
You made your name sticked in my brain and your face in my heart.
You made me have insomnia thinking of you.
You made my heart and brain make an image of you as I dream.
You made me plan my paramount goal in life.
You made me astonished as you glance and smile at me.
You taught me how to court sincerely.
You made me realize that I must cherish you.
You appreciate every little piece of me.
You made my advices as solutions and not opinions.
You made my eyes bloodshot when I see you cry.
You always gives me best lines at my worst times.
*****
You're not just my inspiration, but my goal.
You're still there for me even I'm childish.
You made me thinking of you as my daily routine.
You made me feel mature as long as I'm beside you.
You helped me to behave.
You helped me to take away my hatred.
You change my anger as laughter.
You made me feel better as you wrap your arms around my body.
You made my feelings as your emotions.
You're there to cheer me up.
You made every piece of you playing motions in my head.
You made me smile while I'm sleeping.
You gave me the path of my life.
You gave me reason why I should stand up and live.
You made me feel contented.
You made me crazy when you say "I love you".
You made our love reach this far.
I will love you more everyday of my life and I will strive to be worthy to be with you through eternity.

My baby, Rone Adam, made this yesterday (April 26, 2010) around 9:00 pm.

Hahaha. very detailed.

While reading his "reasons", i smiled...a lot.

He said that it's kinda corny, but for me, it's really nakakakilig.

I'd sent him my 35 Reasons Why You Are Made last March, I think.

I'm sure, when I'm down, I'll be reading this like what he's doing. :)

Plants vz. Zombies

Basahin mo ito kung nakaka-relate ka sa laro na ito. Kung hindi naman, pwede mo pa ring basahin.

Grabeng kaadikan na talaga ang narating ko sa paglalaro ng Plants vs. Zombies.

Ano nga ba ang laro nito. Title pa lang, alam mo na. Halaman kalaban ang mga zombies! Coooool! Ang ganda ng graphics - pambata! Ito nga pala ang screenshot ng home ko sa PVZ.

Medyo nakakahiya, silver pa lang ang ang trophy kahit na super ako sa paglalaro. Paano kasi sa Mini Games hindi ko pa matapos-tapos ang nakakainis na Bobsled Bonanza at Zombotany2 na yan. Mahirap.

Isa pa sa Survival, 4 out of 10 trophies pa lang ang nakukuha ko. Ayaw ko naman gumamit ng cheat. Gusto ko, pinaghihirapan ko. Haha. Determinado.

Kamusta naman ang mga mga halaman ko sa Zen Garden. Ayun, konti pa rin. Sa halos 3 months na paglalaro ko ng PVZ eh ganito pa lang kadami (oo, kadami) ang aking mga pinakamamahal na halaman na pinagkukunan ko ng mga barya. Oo, kumikita ako sa mga halaman ko. May 10, 50 at diamond na 1k ang halata. Wow.

Ayun. Ipapakita ko ang aking Zen Garden..sa ngayon..

Nakakahiya ulit. Pero darating ang araw na dadami ito! Haha.

Zombies. Ayan ang kalaban ng mga halaman ko. Iba't ibang klase sila. Eto sila.

Ang pogi nilang lahat mo. Nakakakilabot.

"BRAAAAAAIIINZZ!".. 'Yan ang lagi nilang sinisigaw pag sinusugod nila ang lawn ko. Grabe! Ang cute ng boses nila. Braaaaiins!

Night mode.

Yan ang level na pinaka-ayaw ko dahil may hamog o fog! Hindi ko makita kung saan na ang zombie. At isa pa, dahil walang sun! Ibig sabihin nyun, mahirap akong makakakuha ng sunlight para makagamit ako ng mga plants ko. Malamang, gabi...walang araw. Sa pinakamamahal na Sunflower lang ako makakakuha ng araw..pati na rin ng Sun-shroom.

Hindi ko maiiwasan ang mainis sa mga halaman ko. Lalo na kung soooooobrang bagal nilang mag-recharge. Gaya ng Potato Mine, Squash, Wall-nut, Tall-nut at ang Tangle Kelp. Kung kailangang kailangan ko na sila, hindi ko magamit dahil nga matagal mag-recharge. Ang kulit.

Eto sila...

Potato Mine

Squash

Wall nut

Tall-nut

Tangle kelp

Pag walang internet, ito ang nilalaro ko.

Pag walang magawa, ito ang nilalato ko.

Pag wala nang magawa sa facebook, ito ang nilalaro ko.

In short, past-time ko ito...addiction na rin..?

Masaya ako pag nananalo ako kasi hindi nakain ng zombies ang utak ko.

Nakakainis naman pag napasok ng zombies ang bahay ko..sabay may sisigaw na, "Noooooooooooooo!!!!!!!"

Hayaan nyo akong ipakilala sa inyo ang aking kapitbahay, source ng kung anik-anik, taga-payo at cheerer na din, si Crazy Dave. Ayan siya.

Kitams. Mukha at pangalan pa lang, halata nang baliw. Hahaha.

Basta-basta na lang s'yang sumusulpot. Magsasalita. At sisigaw. Baliw nga.
Kahit papano, magaling yan magbigay ng tip.

Pagkatapos mong makasagupa ang mga zombies sa loob ng 5 levels na may 10 sub-levels, may music video na gagawin ang aking mga halaman at ang mga zombies. Oo, music video. Astig!

Hahaha. eto pa. May trailer pa pala ang Plants vs. Zombies. Nakita ko lang ito habang naghahanap ng music video nila.

Bungee Zombies. Yan ang pangalawa sa pinaka-ayaw kong kalaban ng aking mga halaman. Bakit? Pagkatapos mong pag-ipunan ng maraming Sun ang halaman mo, saka nila nanakawin ang halaman mo. As in, lilitaw sila galing sa taas tapos dedekwatin na ang halaman. Nakakainis. Sobra.

Minsan, nakikita ko ang kapatid ko na naglalaro ng PVZ na gumagamit ng cheat. PArang ang saya. Tanim ka lang ng tanim. D mo na kailangang mag-ipon ng Sun. Naisip ko, mas masaya pag pinaghirapan mo. Naks!

Screenshots ng mga laro ko. A

Hanggang dito na lang. Maglalaro pa ako. :D