GRADUATION DAY.

Bye highschool. Haaaay. Salamat dahil tapos na ang buhay highschool pero parang mamimiss ko ito. Isa sa event na mangyayari ay ang graduation. Patunay ito na hindi ka na highschool at tumatanda ka na. Hindi mo ito pwedeng atrasan kahit gustong gusto mo pang mag-fourth year.

Naaalala ko pa noong first year ako, gustong gusto ko nang mag-graduate agad para tapos agad. Nakakatamad kasi. Hindi naman pwede. Asa pa ako. Kaya 'yon, hinayaan ko na dumaan sa buhay highschool. May paghihirap, may sarap, may saya, at may lungkot.

Kanina, graduation. Hindi ako naiiyak. Siguro simula pa lang. Parang ang weird naman kung iiyak ako agad kahit wala pang nangyayari. Nakakahiya.

7:00 ng umaga ang graduation. As usual, hindi nag-start nang nasa oras. Haaay. Filipino time. Nag-marcha kami papunta sa upuan. Hindi mawawala ang Alma Mater Song, Graduation Song, Bayang Magiliw este Lupang Hinirang, Panatang Makabayan, Cavite Hymn, Imus Hymn at scripted na dasal. Medyo nakakaboring. Feeling ko, nagpa-practice lang kami. Maingay at magulo talaga kasi kami. Lumabag sa memorandum. Sabi walang camera, pero kalat ang mga nagko-kodakan. Sabi walang pagkain at tubig, pero makikita mo ang mga patagong umiinom ng tubig at dumudukot ng biskwit sa bulsa. Haaay. Fourth year nga naman. Sinusulit ang kalokohan bago umalis ng paaralan.

Pagkatapos ng kuhaan ng mga certificates ng 1,389 na graduates, kumanta kami ng aming "theme song" - through the years. Ang senti ng kanta. 'Yon na nga, tumugtog na ang intro ng kanta. Inisip ko na iiyak ako. Hindi pala! Akbayan kami habang kumakanta. Maya-maya nung patapos na ang kanta..nga 2 minutes na lang ang natitira sa kanta, nagyakapan na kami at umiyak! Oo, umiyak! 'Yung iba, hindi naiyak. May isa akong nakita, pinipilit nyang umiyak. Siguro, para "in" s'ya. Sira ang mga make-up namin. Niyakap ko halos lahat ng taong nakita ko. Grabe, "mamimiss kita" ang pinika-common na nasabi ko sa kanila. Kainis nga eh. Wala akong camera. Nasa mommy ko. Haaay.

Kahit lalaki, niyakap ko. Waw. Di ako makapaniwala. Buti hindi ako nailang. NAdala na rin siguro ng damdamin.

Hanggang sa matapos ang seremonya, iyakan kami, kuhaan ng pictures at hubaran ng toga. Grabe ang init.

Sana maging masaya ako sa college life ko. At siguradong mag-eenjoy ako dahil excited na ako! Gusto ko nang mag-take ng Fine Arts. Tsk tsk. Dalawang buwan pa hihintayin ko.

Pagkatapos nyon, kumain kami sa labas. Hindi "labas ng bahay". Pilosopo.

Kasama namin si Simpoy kaya masaya ako. Hahaha. Kahit noong oras ng graduation ay tinatabihan ko siya. Ayii. Kinikilig naman. :D

Ayun..kain kami. Busog. Solb!

Para masaya, share ako ng pictures nung kumakain kami. :)

TA-DA!

Haaaaaay. ayan na mga. Pagod na pagod ako. Pero sulit naman.

Kumain na sa labas, kasama pa ang mahal mo at graduate ka pa = kasiyahan..pesensya, mababaw lang kasiyahan ko.

my very first cellphone..got lost.

Here's the picture of my cellphone..lost cellphone. Until now, i'm not yet moved on. :(

Kahit na late-receiver ang cellphone na 'yon, mahal ko 'yon.

Kahit halos sumabog ako sa inis dahil late receiver nga, mahal ko pa din 'yon.

Kahit ilang beses ko syang nabagsak, hindi ibig sabihin nun na wala na syang kwenta.

Kahit na-confiscate s'ya, pinagpilit ko pa rin ang sarili ko sa kanya. pinilit kong mapasaakin sya ulit.

Pakiramdam ko, tao na ang cellphone ko. Ewan ko ba.

Dahil sa kanya, nakaka-usap ko ang taong mahal na mahal ko. Nagkakaroon ako ng paraan para makausap ang baby ko kapag hindi kami mgkasama. Kapag inaapi ako sa bahay (haha. inaapi talaga), nakakausap ko yung baby ko. Tapos, hindi na ako nalulungkot.

Malaking kawalan talaga siya.

Sige. Ikukwento ko na ang buong pangyayari..Summarization na lang ng pangyayari. Nakakatamad.

Marso 25, 2010. sa SM *****. Nasi-CR ako. Nasa food court ako kasama ang pamilya kong mahal.

Naglakad ako. Nasa CR na. Pumila. Naghintay. Nakaraos. Lumabas ng cubicle. Humarap sa salamin. Nagsuklay. Nag-pulbo. Lumabas sa masikip na CR. Naglakad ulit. Binuksan ang zipper..zipper ng bag ko. Hinalungkat ang laman ng bag para hanapin ang cellphone. Nagulat. Hindi makapa ang cellphone. Nataranta. Tumakbo pabalik sa mesa kung nasaan kami naka-upo. Nagsumbong sa magulang. "Inay, itay! wala ang cellphone sa bag! Alam ko nandito lang 'yon!". Tinawagan ng daddy ko ang cellphone. Toot toot tooot. Out of coverage area. Patay! May nakakuha na nga ng cellphone. Nangingiyak na ako. Nag-violent react ang kapatid ko. Pressure! Tumakbo ako pabalik ng CR. Wala! Wala talaga! Naku! Wala na nga ang cellhphone.

Umupo ako sa upuan. Malamang. Nanahimik ako. Naiiyak na kasi. Naramdaman ko na mahal ko talaga ang cellphone. Naisip ko. Unli pa 'yon. Mga tatlong oras pa lang unli 'yon. Sayang!

Ayun. Dun nagtatapos ang serbisyo nga cellphone ko sa akin.

Naway maging masaya ka sa kamay ng iba.

Pahabol.

May picture ako kasama ang cellphone ko. Hindi ito sinasadya. Buti na lang.

Wag mo nang pansinin ang mukha ko. Alam kong panget. Haha. XD

We practiced our graduation ceremony this morning. Our first practice. At first, my eyes became teary. Hahaha. I thought i wouldn't cry as I've said at my post before this. I felt mixed emotions - happiness and sadness.

Through the Years by Kenny Rogers is our graduation song. It's quite fit for us. I like it though it's an old song. :)

Here's the lyrics.

I can't remember when you weren't there
When I didn't care for anyone but you
I swear we've been through everything there is
Can't imagine anything we've missed
Can't imagine anything the two of us can't do

Through the year, you've never let me down
You turned my life around, the sweetest days I've found
I've found with you ... Through the years
I've never been afraid, I've loved the life we've made
And I'm so glad I've stayed, right here with you
Through the years

I can't remember what I used to do
Who I trusted whom, I listened to before
I swear you've taught me everything I know
Can't imagine needing someone so
But through the years it seems to me
I need you more and more

Through the years, through all the good and bad
I knew how much we had, I've always been so glad
To be with you ... Through the years
It's better everyday, you've kissed my tears away
As long as it's okay, I'll stay with you
Through the years


Through the years, when everything went wrong
Together we were strong, I know that I belonged
Right here with you ... Through the years
I never had a doubt, we'd always work things out
I've learned what love's about, by loving you
Through the years

Through the years, you've never let me down
You've turned my life around, the sweetest days I've found
I've found with you ... Through the years
It's better everyday, you've kissed my tears away
As long as it's okay, I'll stay with you
Through the years.

One week to go before graduation comes. :)

fourth year life review.

Naalala ko pa ang first day ko nung fourth year ako. Halos kalahati ng classmates ko ay hindi ko kilala, kilala lang sa mukha at ngayon lang nakita. Naisip ko, "hala! baka aabutin ako ng buwan bago ko makilala ang lahat". Buti na lang may mga classmate ako na naging classmate ko nung third year ako. May friends ako. Yeah, friends.

Pumasok ako sa room. Wala akong malapitan. Nahihiya. Nanliliit. Ewan ko ba kung bakit. Pakiramdam ko nag-iisa ako. Talagang nag-iisa ako. Naiinis ako. Sabi ko sa sarili ko, "kawawa naman ako". Oo, kawawa ako. Pati sarili ko, kinakausap ko. Ganyan talaga ako nung unang pasukan.

Unang "klase". As usual, binigay ang schedule ng subjects namin. Una kong hinanap ang salitang "break" o "recess". Nagulat ako. 15 minutes lang break namin. Ang layo pa ng canteen sa amin. Tumahimik lang ako. Ayaw ko naman mag-react dahil wala akong kadamay. Mukha na akong abnoy nun.

Adviser namin? Ayun, first impression ko sa kanya, mataray na kengkoy. Tama nga. Ganun nga si ma'am. First impression lasts. Cool.

Hindi mawawala ang seating arrangement. Sa fourth year life ko na ito, apat na klase ng seating arrangement ang na-encounter ko.

1. Alphabetical order - common na yan sa lahat ng estudyante. Hinding-hindi yan mawawala. Syempre, laging nasa unahan ang apelyidong nagsisimula sa "A". Naku, Astilla pa naman ako. Sanay na ako. Laging nasa harapan ng klase.

2. Boy-Girl-Boy-Girl - kilala din sa tawag na "alternate". Pangalan pa lang, alam mo na kung paano itsura nyan. alphebetically arranged kayo pero may nakapwestong classmate na opposite sex sa'yo. 'Yun na 'yon.

3. According to height - weird nuh? Sa totoo lang, mahirap gawin nyan. Ewan ko ba sa teacher ko sa Ekonomiks kung bakit yan ang naisip nyang arrangement. Paano ginawa. Step one, pinalabas kaming lahat ng teacher namin at pinapila by height - maliit hanggang pataas. Umabot kami ng first floor sa haba ng pila. Step two, pinapasok kami isa-isa. Alternate din, boy-girl-boy-girl. Step three, umupo sa upuan.

4. Kanya-kanya - 'Yan na ang aming arrangement habang tumatagal ang pasukan. Napapalipat ka sa ibang upuan dahil ayaw mo ng katabi mo, gusto mong katabi crush/bf-gf mo, nandoon yung barkada mo o di kaya hindi nadadali ng hangin ng electric fan ang pwesto mo. Nandyan man ang teacher o wala, kanya-kanyang seating arrangement kami..sila pala.

Alam ko na ang lahat ng estudyante ay may problema. Boyfriend, girlfriend, baon, magulang, kapatid, walang assignment, hindi pa gawa ang project, na-confiscate ng teacher ang cellphone dahil nahuling ngte-text, walang ballpen at higit sa lahat walang papel. Oo, walang papel!

Hindi nawawala sa mga bibig namin ang mga salitang..

"Penge pulbo", "Penge papel", "May assignment ka? Pa-kopya naman!", "May quiz ba? Peram notes!", "Peram cellphone", "Peram suklay", "Peram salamin", "Peram pamaypay..atbp.

Isa ako..Isa ako sa hinihiraman. Kumbaga, National Bookstore ng klase.

Ballpen, papel (1/4, 1/2 crosswise at one whole na papel), stapler, gunting, glue, ruler, protractor, compass (yung pambilog), eraser, lapis, "liquid eraser" (pambura ng tinta ng ballpen) at marker. Sosyal!

Meron pa! Pulbos, alcohol, lotion, at pabango.

Madami rin kaming nagawang activities. May Astrocamp, MathCamp, Campus Tour, Mini Intrams at hindi ko na maalala ang iba. Gumawa na rin kami ng documentary. Eto..

Hahaha. 'Yan ang unang documentary na inedit ko. Fortunately, maganda ito at nagka-grade kami ng 95! Whoah! Worth-it ang eye strain na inabot ko sa paggawa ko nun.

Itong buhay highschool ko na ito, hindi ko naranasang..

• ligawan ng kaklase kong lalaki
• maging super sikat at kilala (slight lang)
• active sa mga activities
• sumali sa prom
• mag-cutting classes
• mag-over-da-bakod
• ma-bring mother (with plastic cover)..korni
• madala sa clinic
• GUMALA.

naranasan ko namang..

• mangopya. (oh! wag mong sabihing di mo nagawa yan?)
• mag-CR sa maduming CR
• matulog sa klase. partida, nasa harap pa ako
• mag-text kahit na may teacher
• pumunta ng canteen nang mag-isa
• mautusan ng teacher
• hindi nakapasok sa klase dahil nautusan
• taga-check ng attendance sa buong taon (TLE)
• maging leader ng isang grupo kahit ayaw ko
• matapilok kahit flat yung school shoes ko
• makipaghabulan sa papel
• lumusot sa mga bakal na harang
• sumilip sa telescope
• mag-over night sa school
• sumali sa taekwondo at nag-quit
• mawalan ng mahigit sampung pamaypay..oo, SAMPU!
• 
  

Kamusta naman ang utak ko?

Kahit papano eh matalino naman ako. Gusto mo patunay?

Top 9 ako nung first grading

Top 8 ako nung second grading

Top 6 ako nung third grading (hindi ako sigurado, narinig at sinabi lang sa akin).

Improving di ba?

Naranasan ko na rin ang kumopya ng assignments. Tatlo lang naman ang dahilan: nakalimutan, hindi nakagawa o tinatamad lang gumawa. Tinatamad ang pinaka-common na dahilan.

Hindi ako naka-dalo (wow. naka-dalo daw!) sa Prom Night ng school namin. Hindi naman ako nagsisi kahit na once-in-a-lifetime ang prom sa highschool. Paano kasi, may valentine's party kami sa church nun. Ayus lang naman. Hindi naman malaking kawalan. ok.

Ngayon, nalalasap ko na ang simoy ng 4th Grading. Bakit?

1. Wala nang pumapasok na teacher para magklase.

2. Nanghihingi na sila ng clearance.

Medyo nakakamiss din ang klase. (weh?)

Wala na kasi masyadong magawa at wala nang nagpapa-antok sa akin.

Malapit na ring mag-graduation!

Speaking of graduation, naririnig ko sa mga iba kong classmates na "siguradong maiiyak ako sa graduation natin!". Waa. Hindi ko naisip ang mga ganyang bagay. Hindi naman sa hindi ko sila mamimiss, hindi ko lang talaga alam ang mangyayari sa akin. Alam kong mababaw ang luha ko pero mukhang (oo. mukha lang) hindi ako iiyak.

Picture ko na naka-toga yang nasa baba. Nakakatakot nuh? Pero sign yan na matatapos na ang buhay highschool ko. Waaa! Apat na taong pag-aaral pa. Apat na taon pa ang aantayin ko bago ko matapos ang lahat. Apat na taon pa!!

Actually, excited na talaga akong mag-college. Siguro magbabago pa yan kasi hindi ko pa naiisip yung paghihirap na nararanasan ko sa college. Papayat ako sa dami ng gagawin! Whooh! papatay daw! Sana naman!

Ilang araw na lang, graduation na. Mamimiss ko highschool. Sobra.

bye-bye highschool life..hello college life :")

ps: excited na akong makuha ang yearbook! yeah!

HI BLOGGER

it's been a long time without checking on you. many happy and frustrating stuffs happened to me && it was a big regret because i didn't shared it with you. anyway, starting today, i'll post my life's happenings..

Oh yeah. I forgot. I took the FEU-CAT last Feb. 19, 2010. Luckily, i passed it. :)
I was overwhelmed! I didn't expected to pass the exam because it was hard for me to answer the questions. math and science? whoah! totally brain-drained! :D
It doesn't matter. At least, i got it and i'm very excited to enter the new chapter of my life - the college life! new faces and places to see. Bachelor of Fine Arts Major in Advertising was the course i've chosen. I hope i can made to the last.

Hmmm.. How about my Valentine's Day?

At first, it wasn't fun and it was annoying, but in the middle of it, it was a 100% fun! hahaha. here's a picture of me with simpoy! :)

haha. sweet.

i promise you blogger that i'll share my life with you. sorry for not posting all of it. i'm kinda busy but i was encouraged to write again by my classmate. She appreciated us and our posts! :)

i was inspired. thanks ronalyn.

till here li'l blog. ily.